پيشگويى‏هاى نهج‏البلاغه در باره حضرت مهدى (

پيشگويى‏هاى نهج‏البلاغه در باره حضرت مهدى (3‏)
حضرت مهدي

مشعل فروزان هدايت

امير مومنان علي عليه السلام مي‌فرمايند:

‏. . . يا قومِ هذَا إِبانُ وُرودِ كُلِّ مَوعُود، و دُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون. أَلا و إِنَّ مَن أَدركَها مِنَّا ‏يَسرِى فِيهَا بِسِراجٍ مُنِير، و يَحذُو فِيهَا عَلَى مِثالِ الصَّالِحِين، لِيَحُلَّ فِيهَا رِبقاً، و يُعتِقَ فِيهَا ‏رِقَّاً، و يَصدَعَ شَعْباً، و يَشعَبَ صَدعاً، فِى‏سِترِة عَنِ النَّاس، لاَ يُبصِرُ القَائِفُ أَثَرَهُ، وَ لَو تَابَعَ ‏نَظَرَهُ . . .(1)‏



اى مردم، اكنون هنگام فرا رسيدن فتنه‏هايى است كه به شما وعده داده شده، و نزديك ‏است برخورد با رويدادهايى كه حقيقت آن بر شما ناشناخته و مبهم خواهد بود.‏‎ ‎

بدانيد،آن كس (مهدى موعود منتظر) كه از طريق ما به راز اين فتنه‏ها پى برد و ‏آن روزگار را دريابد، با مشعل فروزان هدايت ره بسپرد و به سيره پاكان و نيكان (پيامبر و ‏امامان معصوم عليهم السلام) رفتار نمايد، تا در آن معركه گره‏ها را بگشايد و بردگانِ در بند ‏ظلم و خودخواهى و ملّت‏هاى اسير استعمار را از بردگى و اسارت برهاند. توده‏هاى ‏گمراهى و ستمگرى را متلاشى و پراكنده سازد و حق‏طلبان را گردهم آورد و تشكيلات ‏كفر و ستم را بر هم زند و جدايى و تفرقه اسلام و مسلمانان را به يكپارچگى تبديل ‏نموده، سامان بخشد.‏‎ ‎

اين رهبر ‏‎]‎مدتها بلكه قرنها‎[‎‏ در پنهانى از مردم به سر برد و هر چند ديگران كوشش كنند ‏تا اثرش را بيابند، نشانى از او نيابند.‏‎ ‎

در اين هنگام گروهى از مؤمنان براي درهم كوبيدن فتنه‏ها آماده شوند، همچون آماده ‏شدن شمشير كه در دست آهنگر صيقل داده شده است.‏‎ ‎

همينان چشمانشان به نور قرآن روشن گردد، موج با شكوه تفسير قرآن در گوش دلشان ‏طنين انداز شود و شامگاهان و صبحگاهان جانشان از چشمه حكمت و معارف الهى ‏سيراب گردد.‏‎ ‎
حضرت مهدي
ابن ابى الحديد پيرامون اين سخن مى‏گويد:‏‎ ‎

جمله و دُنُوٍّ مِن طَلعةِ مَا لاَ تَعرفُون كنايه از پيشامدهاى مهم و رويدادهاى بى‏سابقه مانند ‏دابةالارض،(2) دجال، فتنه‏ها و كارهاى شگفت و وهم‏انگيز او، ظهور سفيانى و كشتار ‏بيش از حد مردم است.‏‎ ‎

آنگاه مى‏نويسد:‏‎ ‎

امام با بيان جمله أَلا و إِنَّ مَن أَدركَها به ذكر مهدى آل‏محمد صلى الله عليه وآله پرداخته ‏كه از كتاب و سنّت پيروى مى‏كند. و جمله فِى سِترةٍ عَنِ النَّاس بيانگر موضوع پنهانى و ‏غيبت اين شخصيت والا مقام است.‏‎ ‎

سپس مى‏گويد:‏‎ ‎

اين موضوع اماميه را در عقيده مذهبى (ولادت حضرت مهدى) سودى نبخشد، هرچند كه ‏پنداشته‏اند سخن امام تصريح به گفته آنها در باره غيبت مهدى است. زيرا جايز است كه ‏خداوند چنين امامى را در آخرالزمان بيافريند و مدتى در پنهانى به سر برد و داراى مبلغان ‏و نمايندگانى باشد كه دستورهاى او را به اجرا در آورند و از آن پس ظهور نمايد و زمام ‏كشورها را به دست گيرد و حكومتها را زير سلطه خود درآورد و جهان را مسخر فرمايد.(3)‏‎ ‎

ابن ابى الحديد از يك سو انطباق كلام امير مؤمنان عليه السلام را بر عقيده شيعه در باره ‏حضرت مهدى و ولادت و زنده بودن آن بزرگوار باور نكرده، رد مى‏كند و از سوى ديگر آن را ‏جايز و ممكن مى‏داند كه حضرت مهدى پس از به دنيا آمدن، مدتى را پنهانى (در حال ‏غيبت) به سر برد و نمايندگان و مبلغان از طرف حضرتش به وظايف ويژه دينى بپردازند؛ ‏آنگاه ظهور كند و به طور رسمى به رهبرى بپردازد.‏‎ ‎

بدون شكّ اين‏گونه اظهار نظر جز تعصّب، دليل ديگرى ندارد. زيرا اگر ممكن باشد كه آن‏ ‏حضرت بعد از به دنيا آمدن غايب گردد؛ اين همان سخنى است كه شيعه مى‏گويد، جز ‏اينكه به اختلافى غير اساسى دامن زده و آن اينكه شيعه معتقد به ولادت امام زمان در ‏سال 256 هجرى است و اين اعتقاد مبتنى بر ده‏ها حديث از ناحيه امامان معصوم عليهم ‏السلام و اعترافات بيش از يك صد نفر از مورخان و دانشمندان اهل‏تسنن است.‏‎ ‎

همچنين علامه قندوزى در باب 74 ينابيع المودّة اين بخش از كلام امام را به عنوان مهدى ‏موعود اسلام و مورد نظر شيعه مطرح نموده است.‏